Абай «м алға достың мұңы ж о қ малдан басқа» дегеи-
де, біз жиі айтып жүрген «меіцанство» туралы айтып
отыр. М алды ң
досына айналу кісіліктен қалу, байлық-
тың байлауы, қүлына айналу. Б үл да х а л ы қ үшін қауіп-
ті ж ағдай. «М алдың досы», яғни мещанинге мәрттік, аза-
маттық, пәктік ж а т сезімдер. Олар әдетте сатқындыққа,
қ а р а бастың қам ы үшін не түрлі қы лы қтар ж а с ауғ а
дайын.
Тарихтағы небір қилы за м а н д а р д а фашистік және
одан да асқан айуандық с аясатқ а жанын сала қызмет
еткен
осы ұсақ,
майда-шүйде
алы псатарлар
болған.
Абайдың сондықтан да «м алға достың мұңы ж о қ мал-
дан басқа» — деуі әбден орынды. Бұл ақынның мал та-
бу ж олына түскендерді ж олда кездесер қауіптен сақтан-
дыруы. Ақынның айтуынша малдан өзге мұңы ж оқ адам
топас, надан жан. Н аданнан надандықтан өзге ешнәрсе
де шықпайды. Ол құлқынның күлы, малдың досы,
адамның дұшпаны.
«Мұң» дегеніміз адамның жеке басының тағдыр-
болмысына қатысты санасы
мен сезімінің тұмшалануы,
тұйықтан жөн жол табу үшін адамның ой мұхитына ба-
туы, зор толғанысқа түсуі. Ал, мал үшін мұңлы болу
ақы м ақты ң ісі. М ал деген — дүние, байлық, ол туралы
Абай көп сөз айтқан. Айталық, ол «дүние де өзі, мал
д а өзі, ғылымға көңіл берсеңіз»,— деп байлықтан ғы-
лымды биік қойған.
Б а й л ы қ деген дүрмек, қисапсыз әрекет, бірақ соңын-
да қ а л а р із жоқ. Тарнхта пәлен деген бай болыпты де-
ген сөз қалм аған. Оны білген
байлар өз өмірінде бай-
лығымен тарихта атын қалды ру үшін бала оқытқан,
мешіт салдырған, қ а ж ы л ы қ қ а барған, ғалымға, ақынға
қаж етті ж а ғд а й л а р жасаған. Осындай әрекеттеріне бай-
ланысты ана бай, мына бай деген л ақа п та р қалған.
Мұндай байлардың мұңы тек мал болмаған. Олар бай-
лықты ел қам ына ж а ра тқа н . М алды болсаң осындай
жол д а бол, ад ам д ы қ атың өшпейді. Ал, тыпырлаған
төрт
аяқтының досы болып, өзгені ұмытсаң, сенен адам-
ға, елге рахым жоқ. Мұндай ж андар әдетте бір беткей,
топас, сараң келеді және сөйлеген сездерінде үзілді-ке-
сілді қорытындылар жиі кездеседі. Б ұлар шексіз әлемді
бір түйір тарының қауызына сыйғызып, бір-ақ түсінікпен
өмір кешпек. Ол түсінік Абай айтқан малға дос болу,
одан басқа мұңның болмауы.
107
XX ға с ы р д ы ң б асы нда ұ л т т ы қ кон со л и д ац и я б а ст ал -
ған кезде отар елдің ж а н а көктеп
келе ж а т қ а и интелли-
генциясы а р а сы н д а болатын « а р а м шөптер» — бюро-
к р а т т а р қ а з а қ тұр м ы сы н да а й р ы қ ш а көрінді. О л а р д ы
А бай «пы сы қтар» деп атады . П ы с ы қ т а р т а қ ы р ж е р д е
пайда болған ж о қ , о л а р ғ а сұран ы с болды. П а т ш а өкіме-
ті өзінің о т а р ш ы л д ы қ с а я с а т ы н тиім ді тү р д е ж ү р г ізу
үшін чиновниктерді қ а л ы п т а с т ы р у д ы қ а ж е т етті. Пы сы қ-
т а р д ы ң екі түрі бар, бірі:
жүктеу
Достарыңызбен бөлісу: